Een markante maandagmorgen mail
Buren en muziek hebben in mijn leven altijd veel met elkaar te maken gehad.
Toen ik nog bij mijn ouders woonde, deed ik alles met muziek: huiswerk maken, het konijnenhok verschonen en in de zon liggen. Ik wist, als ik ooit naar een onbewoond eiland wordt verbannen en ik mag 1 ding meenemen, dan is het mijn walkman. Muziek.
Het liefst draaide ik mijn muziek dan heel hard.
Zodra mijn ouders de deur uitgingen, draaide ik de volumeknop van de stereo-installatie flink omhoog.
Maar niet veel later belde de buurvrouw dan aan. ‘Je ouders zijn zeker niet thuis’, zei ze. En ze vroeg of het wat zachter kon.
In mijn studentenkamer van 12m2 had ik een stereotoren waar meerdere cassettebandjes en cd’s tegelijk in konden. Maar ook, en dat was de voornaamste reden dat ik hem had gekocht: een knop waarmee je het vocale gedeelte van een cd kon dempen en je stem kon laten echoën.
En er zat een gouden microfoon bij
Mijn twee huisgenoten hielden gelukkig ook van muziek. We zaten geregeld op mijn bed met onze drie hoofden dicht bij elkaar in de microfoon te zingen. Ik kan me niet herinneren dat een van ons dacht: ik zing vals of niet in de goede maat. We zongen niet voor applaus. En we deden niet ons best. We zongen niet omdat het mooi moest klinken. We zongen gewoon omdat we dat leuk vonden. Uit volle borst: ‘Simply the best’ of ‘I did it my way’. Tot de bel ging. Die we meestal eerst niet hoorden. Het waren de bewoners van het studentenhuis naast ons. Ze moesten studeren, zeiden ze. En wij begrepen dat dat niet lukte met ons gezang.
Een jaar geleden kon ik het niet laten en kocht ik een partybox met draadloze microfoon.
Tegenwoordig is het zoveel makkelijker om met nummers mee te zingen. De lyrics verschijnen bij Spotify automatisch onder de muziek. En op youtube kun je overal karoake versies van vinden.
Maar ik durf niet meer voluit mee te zingen. Ik ben bang dat mijn buren het horen. Dan merken ze dat ik foute zoetsappige nummers draai en dat ik vals zing.
Om toch een beetje toe te kunnen geven aan mijn drang heb ik een stiekeme oplossing bedacht.
Ik draai muziek die mijn pleegdochter draait. Die nummers zing ik dan mee in de hoop dat de buren dan denken dat zij het is.
Maar ja, zij draait geen Frank Sinatra of Tina Turner.
Toen ik dit aan mijn dochter bekende werd ze boos. Ze vond het echt niet kunnen. Nu zouden de buren kunnen denken dat zij zo belachelijk zong.
Denk aan de buren! … Ik ben me gaan generen.
Zou het anders zijn als ik iets klassieks zou kunnen zingen, zoals uit de Mattheus Passion? Of als ik een mooie stem had die mensen in vervoering bracht?
Dit is precies waar mijn boek Verander niks. Goed zijn in wie je bent over gaat. Dat veranderen vooral betekent: jezelf niet meer tegenhouden. Over uiting geven aan wie je bent met geen ander doel dan uiting te geven aan wie je bent. Om de stemmen die er in jou zijn te laten horen.
Het Verander Niks Event van 21 april is inmiddels uitverkocht. Het boek gelukkig nog niet.
Heb je het nog niet besteld? Je kunt het hier bestellen. Als bonus ontvang je dan de link naar een compilatie van Het Verander Niks Event.
Ik wens je een week waarin jouw stem goed te horen mag zijn!
Karin
Voice Dialogue expert, opleider, trainer, (relatie)coach
Reacties op deze maandagmorgen mail
- Super leuk en grappig!!
- Heerlijk!
- Mijn eerste MMMM en wat een leuke! Herkenbaar ook vooral!
- Leuheuk!!
