In veel begeleidingsgesprekken spreken mensen óver hun gevoelens. Het kan prettig zijn om dat wat er in je binnenwereld leeft met iemand te delen en te analyseren waardoor het beter te begrijpen is. Verandering vindt echter plaats door je gevoelens ook daadwerkelijk te ervaren. Om vervolgens te kunnen onderzoeken welke mogelijkheden er zijn om er mee om te gaan.
In situaties waarin veel emoties spelen hebben we vaak geen woorden. ‘Er zijn geen woorden voor…’zeggen we dan. Focussen gaat precies over dat gebied: dat waar we nog geen woorden voor hebben. We ervaren wel ‘iets’: een onbestemd gevoel, een soort verdriet, irritatie, misschien een psychosomatische klacht, als kramp in je maag of hoofdpijn.
Aandacht voor wat er in je opkomt
Focussen nodigt je uit om aandacht te geven aan wat in je opkomt zonder het meteen te willen verklaren of te veroordelen. Want dat doen mensen vaak. Bijvoorbeeld door als ze huilen te zeggen: ‘Nou ik snap echt niet waarom ik nu moet huilen?’ Of door kritisch op zichzelf te reageren met ‘Als ik het echt zo erg vind, waarom doe ik er dan niks aan?’ Eigenlijk stel je je dan tegenover je eigen gevoel op, in plaats van te luisteren naar wat het je te zeggen heeft, al is het misschien in een andere taal dan die van woorden.
Bij focussen geef je aandacht alles wat er in je opkomt. Door dat uit te nodigen en stil te staan bij wat er in jou aanwezig is en wat aanvankelijk nog ‘vaag’ lijkt zal je gevoel veranderen en helderheid brengen in dat wat je van jezelf nog niet wist.
